Regelmatig laat ik mijn pensioen van mijn Nederlandse bankrekening naar mijn Braziliaanse rekening bij de Bradesco komen. Dat gaat in de regel vrij gemakkelijk, al moet ik er vaak (niet altijd) een bezoekje voor aan de bank brengen. Gezien de verklaring die ik ervoor moet ondertekenen denk ik dat het is om te voorkomen dat ik hier geld probeer wit te wassen.
Eigenlijk gaat het overmaken uit Nederland veel sneller en goedkoper door geld uit een automaat te trekken en het meteen op mijn eigen rekening te storten. Dat laatste kan ook bij een aantal automaten en als je er je bankpas bij gebruikt, hoef je bijna niets meer in te vullen. Alleen kun je op deze manier geen grote bedragen overhevelen; als dat nodig is, moet je een paar dagen achter elkaar naar de bank.
Vorige week maakte ik weer gebruik van deze gelegenheid om mijn Braziliaanse saldo aan te vullen. Bij het opnemen van geld krijg je meteen je pasje terug, maar bij het storten blijft de pas in de machine tot je helemaal klaar bent. In de loop van het stortingsproces geeft de automaat, als het goed is, je een envelop waar je de bankbiljetten in moet doen en die je daarna moet sluiten met een plakstripje dat zich vaak moeilijk prijs geeft. Vooral als er mensen achter je staan te wachten kun je er gemakkelijk een beetje een opgejaagd gevoel van krijgen. Mij overkwam dat de laatste keer, ook doordat ik van automaat moest wisselen omdat de enveloppen op waren.
Blij dat het storten gelukt was, trok ik het reçu uit de gleuf en ging huiswaarts. Toen ik een paar dagen later mijn betaalpas nodig had, bleek die niet in mijn portemonnee te zitten. Het was al laat. Kleine paniek. De zakken van al mijn broeken gecontroleerd, alle vakken van mijn portemonnee uitgepluisd, mijn omhangtas omgekeerd, maar geen pasje. De volgende dag meteen naar de bank. Een van de zeer voorkomende mensen die daar altijd klaar zitten om me te helpen, leek er niet warm of koud van te worden. Hij liep naar een bureau en kwam terug met een stapel van op zijn minst vijftig of zestig pasjes, die kennelijk allemaal in de automaten waren achtergebleven. ‘Ik dacht dat ik de enige was’, biechtte ik op. ‘O nee, hoor. Dat gebeurt zó vaak’, was het antwoord. Men had ook al geprobeerd me te bellen, maar op een moment dat ik kennelijk niet thuis was. Wat een service!