Na een lange droge periode is het eindelijk weer eens gaan regenen. Dat is een zegen, want het was allemaal veel te droog geworden en vanuit mijn huis was met regelmaat te zien dat in de heuvels aan de randen van de stad of er net buiten brand was uitgebroken in het gortdroge groen. We hopen dan altijd dat er geen huizen in de buurt staan en dat dieren een veilig heenkomen kunnen vinden. Het voorjaar is hier net aangebroken, maar eerlijk gezegd leek het er al een tijdje op dat het zomer was. Ik geniet in de regel van de warmte, ook als Daniele het eigenlijk al te warm vindt. Maar vorige week kreeg ik tijdens een poging tot een soneca of middagslaapje in de hangmat een beetje ademnood van de hoge temperatuur.

Met de regen wordt het vaak iets minder warm, maar om een uur of negen in de ochtend zie ik toch al vaak op de buitenthermometer (die nooit in de zon hangt) een temperatuur van 24 graden of nog iets meer.

We hopen dat de echte regentijd nog even op zich laat wachten, want we herinneren ons de rampzalige beelden van vorig jaar en het jaar daarvoor in de journaals. Gedeeltelijk ingestorte hellingen, onder modder bedolven huizen – laat dat allemaal maar niet terugkeren. Dat is ook beter voor de vele vogels die druk aan het broeden of aan het uitvliegen zijn. Behalve de kolibries en de kleine tortelduiven waarover ik al eerder schreef waren er ruim een week geleden ineens twee jongen van het echtpaar sanhaçu de coqueiro dat hier in de buurt woont en tot de vaste gasten van onze voedertafel behoort. De mooiste foto plaatste ik op de Braziliaanse vogelsite Wikiaves. Hierbij een vergelijkbaar plaatje van één van de jongen, op een lantaarn vlakbij de voedertafel wachtend tot één van de ouders zijn hongerige snavel kwam vullen.

Onze ‘tuin’ is inmiddels een drukbezochte ontmoetingsplaats voor een groot aantal vogels van allerlei pluimage geworden. Het blijft een feest om dat allemaal te kunnen bekijken.