De kolibrie of beija-flor tesoura gaat maar door met broeden in het nest onder het dak van mijn huis. Nadat er in juni weer een jong was uitgevlogen en het tweede uit het nest was gevallen zat de moeder voor ons gevoel al heel snel opnieuw op het nest. En begin september verschenen er weer jonge snaveltjes over de rand. Een paar dagen geleden was één van de twee uit het nest gekropen en een paar uur later had hij de benen of liever gezegd de vleugeltjes genomen. Gisteren was er geen leven meer in het nestje te bekennen zodat nummer twee ook moest zijn vertrokken. Maar toen ik aan het einde van de middag iets moest schoonmaken bij het aanrecht in de open waskeuken zag ik ineens iets bewegen op een emmertje met water. Daar lag een al bijna verdronken jonge beija-flor naar adem te snakken. Ik legde hem in de keuken op keukenpapier en liet hem daar met rust. Helaas kan een mens zo’n jong vogeltje nog niets te eten aanbieden, want het enige wat erin gaat, zijn door de moeder voorgekauwde insectjes, die de moeder met haar lange tong ook nog lijkt te injecteren.
Voor het slapengaan zetten we de jonge drenkeling in een bakvorm die aan de bovenkant grotendeels was afgedekt met een warmwaterzak. Vanochtend zat het vogeltje op de keukenvloer. Ik bracht hem naar buiten en zette hem op een muurtje in de zon. Het enige teken van leven was dat hij aldoor naar me keek en een klagend gepiep liet horen. Gelukkig merkte ik al snel dat de moeder in de buurt was. Vermoedelijk heeft ze haar jong een paar keer wat te eten gebracht. Hij was van het muurtje naar de vloer gevlogen en zat daar telkens op een andere plek. Nu is het weer donker en kouder en daarom heeft Daniele hem ‘in de watten gelegd’ in de bakvorm. Morgenochtend gaat hij weer naar buiten. Hopelijk overleeft hij het allemaal. Het zou zonde zijn als zo’n prachtig vogeltje maar zo’n kort leventje beschoren zou zijn. Hij staat wel heel mooi en aandoenlijk op de foto die ik van ’m kon maken, of niet soms?

Laatste nieuws: vanochtend veel gepiep in de woonkamer. De dreumes blijkt achter de TV-tafel te zitten. Ik neem hem op en breng hem naar buiten. Gelukkig is er volle zon. Laat zijn moeder zich zien, is mijn belangrijkste bekommernis? Ze zit op een antennedraad te wachten. Als ik me een paar meter terugtrek, overwint ze haar gebruikelijke neiging om te doen of ze niets ziet. Ze gaat naar haar drenkeling en begint onmiddellijk uitgebreid te voederen. Dan vliegt ze weg, op zoek naar meer om haar jong te verwennen. Hoera, de eerste horde is genomen. Misschien, misschien loopt het allemaal goed af!