Tagarchief: OBA

Huis / Casa

Gestraft voor goed gedrag

8 reacties

Cesta_de_lixo_2Al eens eerder heb ik geschreven over de manier waarop Brazilianen met hun afval omgaan en hoe ze dat ‘aanbieden’ voor de ophaaldienst. Vaak wordt het huisvuil verzameld in plastic tasjes die je hier in de supermarkten krijgt. (Soms wordt door supermarkten geprobeerd het gebruik van die tasjes te ontmoedigen, maar het lijkt nooit te lukken. De gemakzucht van Brazilianen is groot.)
De tasjes met afval worden dikwijls opgehangen aan de hekwerken of garagedeuren waarmee Brazilianen de toegang tot hun huis of terrein afsluiten. Maar velen willen kennelijk hun afval niet aan het eigen hek hebben en gooien de plastic tasjes op een grote hoop op de hoek van de straat. Tot tevredenheid van honden die er, op zoek naar iets eetbaars, een klerezooi van maken.

Lixo_no_portão_klIn het eerste huis waar ik hier woonde, hing ik het afval ook aan het hek. Eenmaal kwam er ineens een kudde koeien zonder begeleiding de straat in en dat vee volgde het voorbeeld van de honden.
Om zulke dingen te voorkomen besloot ik bij mijn eigen huis meteen een cesta te plaatsen, een stalen mand waarin het afval op een kleine meter boven de stoep ligt en honden er moeilijker bij kunnen. Etensresten verpakken we bovendien dubbel, zodat de neuzen niet op het spek worden gebonden.
Buren vroegen meteen of zij ook afval in onze cesta mochten droppen. Dat vond ik prima. Maar in de loop der jaren is het vaak voorgekomen dat er door derden slecht verpakt afval in mijn cesta is gegooid en dat honden de zakjes toch wisten open te trekken. Ook gooien voorbijgangers los afval, zoals waterflesjes, in mijn korf. De ophalers nemen dat losse spul niet mee. Met als gevolg dat ik regelmatig de troep van anderen van de stoep moet oprapen en moet (her)verpakken. Zo had iemand onderdelen van een gedemonteerd stalen meubelstuk los in en onder mijn afvalkorf gelegd. De ophaaldienst nam het niet mee, dus probeerde ik het bij wat ander afval in te pakken. Maar zo lang het te zien was, werd het niet meegenomen. Pas na een week of daaromtrent was eindelijk het laatste onderdeel, verstopt in een kartonnen doos, verdwenen. Ik voel me gestraft voor het feit dat ik die cesta heb laten plaatsen.

Natuur / Natureza, Seizoenen / Estações

Beste wensen uit onze tuin

10 reacties


BoasFestas2016

Dit is de meest bijzondere bloem uit onze tuin. Hij groeit aan de Banana Ornamental, de sierbanaan. De bloem begint als een slanke spriet en vouwt zich geleidelijk aan open. Op onze jaarwens aan de onderkant een deel dat zich nog gaat uitvouwen. Bovenaan de afzonderlijke ‘schubben’, waaraan de beija-flores of kolibries zich tegoed komen doen. Dit seizoen hadden we acht van deze bloemen in onze sierbananen.

Als toegift een foto van de allergrootste, die inmiddels in volle bloei staat en zich helemaal heeft geopend.

Banana_orn_compl

Eten & drinken / Comer & beber

Tijdelijk niet geheel vegetarisch eten

6 reacties

ZakklemmetjeTijdelijk leef ik hier niet volledig als vegetariër/visliefhebber. Noodgedwongen. Eerder schreef ik al eens dat we hier bij tijd en wijle erg veel last hebben van mieren. Dit seizoen zijn het overwegend heel kleine miertjes, té klein om er een behoorlijke foto van te maken. En ze zijn zó klein dat ze op onverwachte plekken naar binnen weten te glippen. Daarom bergen we etenswaren zo goed mogelijk verpakt op. Plastic zakken knopen we dicht of we gebruiken een soort plastic wasknijpers die we uit Nederland hebben meegenomen. Maar de laatste dagen worden we ermee geconfronteerd dat zelfs die knijpers de plastic verpakkingen kennelijk niet genoeg afklemmen. Ook vanmorgen aan het ontbijt moest Daniele lekkere zoete maïsbroodjes met de hand van miertjes ontdoen die kennelijk gisterenavond in de verpakking naar binnen wisten te sluipen. We proberen ze nu te slim af te zijn door (zie de foto) het plastic van het zakje tweemaal om de klem te wikkelen alvorens die te sluiten.
Tegen mijn principe in zal ik de afgelopen tijd dus wel eens ongemerkt mierenvlees hebben gegeten.

 

Brasil, Eten & drinken / Comer & beber

Gastvrijheid

6 reacties

Sobremesa2Wat mij nog steeds zo goed bevalt in Brazilië, dat is de vanzelfsprekende gastvrijheid in de horeca. Een voorbeeld: je kiest in een restaurant een tafel uit, maar als je aan de entrada, het voorgerecht, toe bent, zie je dat er elders een aantrekkelijker tafel vrijkomt. “Mogen we verhuizen?”, vraag je aan de ober? “Maar natuurlijk”, en je wordt nog geholpen ook met het verplaatsen van je bord, je bestek, de servetten en de glazen.

Je ziet, zoals ons dat vanmiddag overkwam, dat de sobremesas, de toetjes, ruim zijn bemeten. Voor allebei een heel toetje, dat wordt teveel. Dus bestel je één toetje en je vraagt of je er twee lepels bij kunt krijgen. “Natuurlijk!” En als het een toetje is dat je misschien liever met een vork eet, dan krijg je er ook nog een extra vork bij.
Dat is nog eens gastvrijheid, vind ik. Dat steekt schril af bij een ervaring in een Grieks restaurant in Utrecht. Daar gingen we eten met een groep van zeven of acht personen. We bestelden enkele voorgerechten en om wat met elkaar te kunnen ruilen vroeg ik één extra bordje. De serveerster: “Nee mijnheer, dat doen we niet. Dat is in Griekenland niet gebruikelijk!” Ik vroeg me af of ze ooit in Griekenland was geweest.
Wat een mentaliteit, denk ik dan. Het lijkt wel of sommige mensen erop uit zijn het leven zo ingewikkeld mogelijk te maken. Ook in Utrecht gebeurde het me dat ik, even terug uit Brazilië, een afspraak had met iemand op een terras aan het Janskerkhof. Ik had een Braziliaanse attentie meegebracht, iets lekkers. Degene voor wie het bestemd was, legde het naast haar bordje, nog keurig in de doorzichtige plastic verpakking. De ober keek er met een afkeurende blik naar en zei bits: “Wilt u dat opbergen?” Je zal er eens een hap van nemen bij de koffie en het gebak die je er net hebt besteld.
Hier in Brazilië wordt er ook geen enkel probleem van gemaakt als niet iedereen in het gezelschap iets bestelt. Het kan zijn dat je gaat eten met een kennis die, toen je elkaar ontmoette, net klaar was met de lunch. Prima, geen enkel probleem. En als je bij het toetje dan toch om een extra bestek vraagt, maakt ook niemand daar een punt van.

 

Klimaat / Clima

De koffie wordt duur betaald

10 reacties

20141013_Fogo_2

Een week of twee geleden zag het er even naar uit dat het gedaan was met de periode van droogte die Brazilië in zijn greep had. Het was ineens hard gaan waaien en een middag regende het. Prompt stortten enkele wrakke sloppenwoningen in een plaats op 15 kilometer van Mariana in. Maar een dag later was de regen weer ver te zoeken. Gevreesd wordt voor de koffieoogst; als die mislukt, schiet de wereldkoffieprijs gegarandeerd merkbaar omhoog.
Vanmorgen attendeerde Daniele me erop dat de kleur van het zonlicht duidelijk roder was dan normaal. Toen we buiten gingen kijken bleek de zon gedeeltelijk schuil te gaan achter grote, dichte rookwolken boven de hellingen waarop wij uitkijken. Van tijd tot tijd kon je hoge vlammen zien opschieten. Het vuur leek vooral achter de heuvels te branden, maar in de loop van de middag kwam het er af en toe overheen. En toen we met een loodgieter naar het achterhuis liepen bleek de vloer er bezaaid met zwartgeblakerde resten van planten die wel vaker onze kant op waaien. Zie de tweede foto.20141013_Liixo_de_fogo_2
De bovenste foto is slecht en in de maximale telestand genomen. Je kunt vuur zien dat niet zo heel ver weg bleef van de wijk Villa Maquiné, op minder dan een kilometer van waar wij wonen.
Op de hellingen rondom Mariana was de laatste week vrijwel dagelijks ergens vuur te zien; op een avond leken er twee paden op de hellingen beide met vuur omzoomd. Gelukkig schijnt daar niemand te wonen, maar het wemelt er vast van de dieren.
Ook vandaag zag het ernaar uit dat het vuur de bebouwing niet zal bereiken, maar als ik in Villa Maquiné zou wonen (ik heb er ooit naar een huis gekeken), zou ik niet gerust gaan slapen.
Niet alleen Mariana, maar vrijwel heel Brazilië smacht naar water. Vanochtend liet het TV-journaal beelden zien van branden in allerlei regio’s. Maar de weersverwachting voor de komende week toont minimale regenkansen en middagtemperaturen tot 37 graden. Wat zeggen we dan ook alweer? Maak je borst maar nat. Daar is dan wel water voor nodig.

Natuur / Natureza

September: de goudgele bloemenpracht van de ipê

8 reacties

Ipê in volle pracht

Het was in 1997, tijdens mijn tweede bezoek aan Brazilië. Ik reisde per bus door de deelstaat Minas Gerais, waar ik nu woon. Plotseling werd mijn aandacht getrokken door een boom die in volle bloei stond, maar waaraan geen blad was te bekennen. Ik leerde dat het één van de soorten van de ipê was, een boom die in het Midden- en Zuid-Amerikaanse regenwoud voorkomt, maar ook in gecultiveerde omgevingen is te vinden.

Ipês in TiradentesEerst zag ik er één met witte bloemen,  naderhand kwam ik er ook tegen met roze, lavendelkleurige en rode bloemen. Van al die variëteiten zijn in het landschap het moeilijkst te missen de ipê’s die opvallen door hun goudgele kleurenpracht. De ipê’s dragen wel blad, maar ze laten dat vallen vlak voordat ze in bloei raken.
Rondom begin september lijken al die gele ipê’s vrijwel tegelijk tot leven te komen. Je vindt ze hier in mijn woonplaats Mariana en in het naburige Ouro Preto, maar het best bleken ze te bewonderen tijdens een recente reis naar Tiradentes (waar ik eerder al eens over schreef, zie hier). Soms zie je een boom waar de bloemen verspreid of in kleinere trossen aan hangen. Maar het mooist en indrukwekkendst zijn de ipê’s waarvan de kruinen bijna lijken te bezwijken onder de dichte bloemendekens waarmee ze zijn bedekt. Soms zie je een paar van die bomen verspreid in het landschap, soms duiken ze overal langs de weg op, kleinere exemplaren dicht langs de weg, grotere op enige afstand. In het centrum van Tiradentes staat een tamelijk grote, die een deel van zijn bloemenpracht boven de straat laat hangen en die dan ook veel wordt gefotografeerd. Elders trof ik twee kleine exemplaren aan voor een van de mooie historische huisjes waar Tiradentes vol mee staat.

De ipê (officiële naam: Tabebuia, behorend tot de familie van de Bignoniaceae) was van oudsher populair bij inheemse volkeren vanwege de weerstand van het hout, dat onder andere tegen water en vuur bestand is, en vanwege medicinale kwaliteiten. Men zegt dat stoffen van de ipê een genezende werking kunnen hebben op bijvoorbeeld leukemie, allergieën, diabetes, dysenterie en malaria. Het zal in verband met die kwaliteiten zijn dat de ipê in zijn voortbestaan werd bedreigd; nu zijn er programma’s voor een verantwoorde ipêcultuur.

Imposante bloemendeken