Anderhalf jaar geleden schreef ik al eens onder de kop ‘Vogellief en -leed’ over de gevederde vrienden die ons leven hier verrijken. Nadat er een jonge beija-flor (kolibrie) uit het nestje onder ons dak was uitgevlogen viel zijn broertje of zusje de volgende dag uit het nest en verwisselde het kortstondige tijdelijke met het eeuwige (zie op dit weblog op 18-06-2011).
Tegenwoordig heeft Daniele eerder dan ik in de gaten wat er zich op vogelgebied in onze omgeving afspeelt. Laatst meldde ze dat moeder beija-flor opnieuw aan het broeden was en ongeveer te zelfder tijd zag ze dat een paartje sanhaçus cinzento een nest aan het bouwen was binnen in een tros cocosnoten aan onze cocosboom. Ik kon het nauwelijks geloven, maar het bleek echt waar te zijn. Met het blote oog zag ik niets in die tros, maar met de camera in de sterkste telestand was er een kopje van een sanhaçu te zien. Als je op de foto heel goed kijkt, zie je misschien iets, maar ik heb een deel van de foto wat vergroot, zodat je in de cirkel rechts boven de broedende sanhaçu beter kunt zien.
Een paar dagen geleden maakten we de tweede foto, waarop de kopjes van twee jongen zijn te zien.
De laatste dagen was het een drukte van belang doordat de ouders almaar stukjes banaan en mamão (papaya) aansleepten, onder andere vanaf een bord op onze vensterbank. Eergisteren zei Daniele: vandaag of morgen vliegen ze uit. En ze had alweer gelijk: gisteren was het nest ineens leeg en de oudervogels vlogen zenuwachtig en oplettend rondom de palmstruik op ons terras. Regelmatig verdwenen ze met voedsel in de struik.
Aan het einde van de middag zag ik ineens een kleine sanhaçu op de tegels zitten; het duurde maar even, want hij werd door één van de ouders weer het groen ingelokt. Later verscheen opnieuw één van de jongen op de tegels, hij vloog op naar de bovenrand van een stoel, gleed naar beneden en herhaalde dat enkele keren. Toen nam hij even rust en kon ik een foto van hem maken op de tuinstoel. Snel daarna fladderde hij naar de tegelvloer en verdween tussen het groen.
Daniele had mij eergisteren verteld dat de moeder beija-flor het nest in de steek scheen te hebben gelaten. Het leek erop dat de beide jongen klaaglijk om eten bedelden. Ik richtte de camera vanaf een statief op het hoge nest en liet de video een half uur draaien. Daarop was te zien dat de jongen de hele tijd alleen waren gebleven. Gisteren was alle leven verdwenen. Om zekerheid te hebben klom ik op een ladder en stak de camera op een éénbeen statief in de lucht, tot onder de dakrand.
Op de video kun je het zelf zien: één jong ligt dood op de balk. Je kunt Daniele horen zeggen dat er nog één jong in het nest ligt (zie het snaveltje over de rand) en ik vraag ‘vivo, levend?’. ‘Espero, ik hoop het’, zegt Daniele, maar er was geen beweging meer te bekennen. Alleen kleine miertjes kropen al over de lichaampjes. Het is de natuur ten voeten uit.