Een grote vergissing heb ik begaan toen ik dacht met één trui naar Brazilië te kunnen afreizen. Van mijn fleece truien stopte ik er twee in de verhuisdozen, één ging in mijn koffer, de andere gaf ik weg. En nu zit ik hier af en toe behoorlijk kou te lijden. Het is op dit moment tegen tweeën ´s middags, de zon schijnt volop en ik dacht dat ik wel in een T-shirtje in de hangmat kon gaan lezen. Maar al snel stond ik weer met beide voeten op de grond om die ene trui aan te doen. Gisteren ging ik eveneens in T-shirt ´s middags op stap en dat ging heel redelijk. Maar toen ik bij Augusto binnenstapte, keek hij naar mijn kleding en vroeg: heb je het niet koud? Hij wees op een stoel, waarop hij een colbertje én een overjas klaar had liggen voor als hij de deur uit moest. En een andere bezoeker wees naar zijn tas, met een blik van ´daar zit ook iets warms in´. Mijn trui zat in de was en ´s avonds hing hij nog te drogen, zodat ik maar vroeg mijn bed in ben gedoken met een boek. ´t Is winter hier, en dat zullen we voelen ook. Wat een verschil met een jaar geleden, toen ik hier in hetzelfde jaargetijde was en overdag zelden of nooit meer nodig had dan een shirt. Hoezo opwarming? Ik heb een shirt meegenomen van Milieudefensie met daarop een stralende zon en de vraag: volgend jaar nóg een graadje warmer? Graag!

Die twee andere truien gaan binnenkort scheep. Ik kreeg per e-mail bericht dat mijn spullen ´medio 11 juli 2008´ per boot vertrekken en dat ze naar verwachting ´medio 25 juli 2008´ in Rio de Janeiro zullen arriveren. Medio? Ik denk dat daarmee niet precies om twaalf uur ´s middags is bedoeld, maar ´omstreeks´. Al bijna twee weken ben ik bezig (en het heeft me op zijn minst al vier volle dagen gekost) om daarvoor een vracht documenten klaar te maken. Behalve een inventarislijst (niet te summier en niet te gedetailleerd) moet ik ook kopieën leveren van alle pagina´s uit mijn paspoort, vijf formulieren, bewijzen dat ik hier woon (huurcontract, maar omdat ik dat nog niet heb: recente kwitanties van huur en energie) en het ticket dat bewijst wanneer ik hier ben geland – en dat alles in drievoud. Ondanks een uitgebreide Engelse toelichting is toch niet altijd duidelijk wat ik precies moet invullen. En de e-mails die ik daarover stuurde worden wel omgaand beantwoord, maar – het lijkt wel een Nederlandse instantie – men leest niet goed en vergeet een deel van de vragen te beantwoorden. Dat is extra lastig als je thuis nog geen internet hebt.
Als ik alle documenten klaar heb, moet ik ermee naar een soort deurwaarderskantoor, waar alle stukken in drievoud worden geverifieerd en van stempels en handtekeningen worden voorzien. Pas dáárna mag ik alles op de post doen. Het mag duidelijk zijn dat ik mijn dagen hier voorlopig nauwelijks in ledigheid doorbreng.

Tijd voor heimwee is er dan ook niet. Aanleiding ook niet, overigens. Ik ben hier nu nog niet eens drie weken, maar bij het wakker worden, een paar dagen geleden, had ik het gevoel dat ik alweer minstens een maand hier woon. Alles voelt vertrouwd aan, ik ben weer helemaal thuis, in mijn huis, in Mariana, in Brazilië. En terwijl ik vorig jaar mijn appartementje inrichtte met het idee: misschien is het maar voor een half jaar, nu weet ik dat de spullen die ik aanschaf lange tijd mee moeten gaan. Ik ben hier om hier te blijven. Wat dat betreft hadden Ans en Dick, die mij op Schiphol uitzwaaiden, het helemaal bij het goede eind toen ze me foto´s van dat afscheid stuurden met de boodschap: ´Besef wel dat dit de laatste foto’s zijn dat jij ingezetene bent van Nederland´.
(Ik ben er nog niet achter hoe ik foto´s bij dit blog kan plaatsen. Zodra ik dat weet en zodra ik thuis kan internetten, voeg ik enkele foto´s toe.)