Brazilianen laten een kans om een feestje te vieren niet voorbijgaan. Zo vierde de naburige stad Ouro Preto vorige week zijn verjaardag en vandaag verjaart Mariana. Dat wil zeggen dat op zo’n dag alle instanties en veel winkels geheel of minstens gedeeltelijk gesloten zijn. Dat ik nog steeds een dagelijkse klant van een internetcafé ben en nog niet thuis kan internetten is mede daaraan te danken of te wijten – het is maar vanuit welke kant je het bekijkt. Ik ben al een keer bij de telefoonmaatschappij mijn beklag gaan doen dat de beloofde maximaal zeven dagen er al tien waren gaan worden. Toen bleek dat die verjaardag van Ouro Preto – waar het kantoor van de maatschappij staat – er ook nog afging.
Gisteren stond ik klaar om me nóg een keer te gaan beklagen toen de bel ging. Twee monteurs voor de telefoonaansluiting. Ze legden een stopcontact aan, maar vertelden erbij dat er nog een probleem in de centrale was en dat ik aan het eind van de middag nog eens bezoek kreeg en dat ik dan zou kunnen bellen. Mooi niet, dus. En omdat die monteurs vast in Mariana wonen, hoef ik ook vandaag niet op ze te rekenen. Dat schiet dus voor geen meter op. Maar ja, ik wist het al: zulke toezeggingen van leveranciers zijn zo zacht als boter. Ze zijn kennelijk niet bedoeld als echte toezeggingen, maar als een minder directe manier om te zeggen: wacht u maar rustig af.
Vorig jaar maakte diezelfde maatschappij mij lekker door nog op de dag van de aanvraag mijn telefoon aan te sluiten; dat was kennelijk een heel grote uitzondering. En mede dankzij die stedelijke verjaardagen ben ik nog niet jarig …

Mariana en Ouro Preto waren sowieso al in feesttooi. Op twee pleinen in mijn stad staan podia opgesteld, omdat vorige week het jaarlijkse ‘Festival de Inverno (Winterfestival) de Ouro Preto e Mariana’ is begonnen. Het thema is dit jaar ‘Aleijadinho, Talentos e Mitos do Brasil’. Aleijadinho, ‘de kleine kreupele’, was een wereldberoemd geworden kunstenaar uit de tijd van de Braziliaanse barok. Misschien kan ik beter zeggen dat hij zo ongeveer de vader van die barok was. Als architect en beeldhouwer heeft hij in een toch niet zo lang leven een alleszins indrukwekkend oeuvre nagelaten in de steden en stadjes waar in zijn tijd door het goud dat hier in grote hoeveelheden werd gedolven een enorme rijkdom deels werd omgezet in een overvloed aan rijk versierde kerken en andere imposante bouwwerken. Aleijadinho leed aan lepra en daardoor raakte hij de macht over zijn ledematen steeds verder kwijt. De geschiedenis verhaalt dat hij aan het eind van zijn leven door helpers beitels aan zijn verminkte armen liet binden, zodat hij kon doorwerken aan de beelden die nu nog van hem te bewonderen zijn in Congonhas do Campo. Als je in Google zoekt op Aleijadinho en Congonhas moet je zonder moeite de nodige foto’s met zijn beelden kunnen vinden. En zoek je in Google Earth op ‘Congonhas do Campo’, dan krijg je gegarandeerd ook een hoop cameraatjes in beeld die je naar mooie foto’s leiden.

Ook Mariana heeft het nodige van Aleijadinho te bieden, zoals de kerk van São Francisco en een aantal beelden in het museum voor gewijde kunst. In Ouro Preto is nog veel meer van hem te zien, dus het is geen wonder dat Aleijadinho min of meer centraal staat in ons winterfestival. Al moet ik er meteen bij zeggen dat de organisatoren met de programmering laten zien dat ze heel ruimdenkend zijn: soms lijkt de band tussen een activiteit en het thema wat dun, al maakt de toevoeging ‘talenten en mythen van Brazilië’ het thema natuurlijk meteen weer veel ruimer.
Ik herinner me dat ik in 1997 mijn eerste Braziliaanse winterfestival meemaakte, toevallig in Congonhas do Campo. Toen stonden we met honderden mensen ‘s avonds in een zomerse warmte te genieten van plaatselijke musici die in een toen net gerestaureerde vroegere opvang voor bedevaartsgangers (de Romaria, vast ook via Google te vinden) hun kunsten vertoonden. Gisterenavond heb ik in Mariana een tijdje naar een zanger/gitarist staan luisteren, die in zijn introductie refereerde aan een temperatuur van bijna nul graden. Zó koud zal het op de thermometer niet zijn geweest, maar de gevoelstemperatuur kwam er aardig in de buurt. Ook wat dat betreft zijn we hier dus nog niet jarig.