In een forum op internet, waar ik informatie had gevraagd over de formaliteiten in verband met emigratie naar Brazilië, reageerde iemand: “Hardstikke goed Constant, dat je het tot duur betaald parkeerterrein verworden Nederland met
zijn benepen parkeerwachtersmentaliteit gaat verlaten de vrijheid tegemoet”. Ik begrijp niet helemaal hoe dit was bedoeld, maar meteen kwam in mij op: laat niemand denken dat ik naar Brazilië ga omdat ik genoeg heb van Nederland.
Het is waar dat ik de nodige bedenkingen heb bij allerlei ontwikkelingen in Nederland – en daarop kom ik hier zeker eens terug – maar mijn emigratie is enkel en alleen ingegeven door mijn grote liefde voor Brazilië en vooral voor de Brazilianen en hun wijze van leven.
Al tijdens mijn eerste reis door dat land, in 1995, werd ik verliefd op land en bewoners en dat is nooit meer overgegaan. Integendeel, de band die ik al snel voelde, is alleen maar sterker geworden en als ik na een reis door Brazilië terugkeerde in Utrecht, voelde ik steeds sterker heimwee naar het land dat ik beschouwde als mijn tweede vaderland en waarvan een familielid vorig jaar zei: noem het nu maar gerust je eerste vaderland. (Er is iets in het wezen van Brazilië en de Brazilianen waardoor ik het nog eerder als ‘moederland’ zie.)
Ik weet dat sommigen, als ze mijn enthousiaste verhalen over Brazilië aanhoren, denken: daar is het toch ook niet allemaal koek en ei? Dat is natuurlijk ook zo en ik wil mijn ogen niet sluiten voor wat er is aan te merken op allerlei aspecten van de Braziliaanse samenleving. Maar de positieve kanten spelen voor mij zo’n belangrijke rol dat die de doorslag gaven bij mijn beslissing de sprong te wagen. Bovendien heb ik met een aantal van mijn Braziliaanse vrienden zo’n sterke band gekregen dat ik soms bijna word verteerd door heimwee naar hen.
Ik weet het: in nuchtere Nederlandse ogen is het allemaal onvoldoende verklaring om, zeker op mijn leeftijd, me los te rukken van mijn wortels. Misschien heb ik al te veel een Braziliaanse kijk op het leven gekregen. En misschien was ik eerder in mijn leven, zonder het te weten, al een beetje Braziliaan. Toen ik een Braziliaan vertelde waardoor en waarom ik me zo tot het leven in zijn land voel aangetrokken, zei hij: je hebt vast en zeker een eerder leven in Brazilië geleefd. Dat gevoel had ik zelf al een paar maal gehad.

We zullen zien hoe mijn blik op Brazilië en de Brazilianen zich gaat ontwikkelen als ik er vanaf 19 juni 2008 echt woon. Op deze plaats doe ik er zo eerlijk mogelijk verslag van.
Até logo, tot binnenkort.