Eer-eergisterenavond herinnerde ik me een verblijf op een camping in Griekenland. Ik wilde me er wassen aan een wastafel in de openlucht, maar toen ik de kraan vasthield en mijn andere hand in de waterstraal stak, voelde ik duidelijk een tinteling die me op de gedachte bracht dat de zaak onder stroom stond. In mijn badkamer hier in Mariana had ik gisteren een vergelijkbaar gevoel, zij het dat de tinteling minder sterk was. Bij een andere kraan had ik dezelfde ervaring. Als je weet hoe de elektrisch verwarmde douchekoppen er hier uitzien en hoe er met elektriciteitskabels wordt gegoocheld, kun je je goed voorstellen dat ik de zaak niet vertrouwde. Vanochtend toch maar onder de douche gegaan en daar voelde ik weinig ‘nattigheid’.
Ik moest voor mijn definitieve permanente verblijfsvergunning naar Belo Horizonte, ruim honderd kilometer hier vandaan. Groot was mijn verbazing toen ik bij het handenwassen op het toilet bij de Polícia Federal opnieuw de tinteling voelde. Het leek me niet aannemelijk dat daar de boel ook onder stroom stond, zodat ik me opgelucht voelde.
Terug in Mariana waste ik mijn handen opnieuw, nu in het toilet op het kantoor van vriend Augusto. En waarachtig: daar was die tinteling er ook weer. Toen ik Augusto deelgenoot maakte van mijn verrassende ervaring legde hij me uit dat al bij een heel klein wondje aan een vinger het water dat hier uit de kraan komt voor dat gevoel kan zorgen. Nooit van gehoord, maar ik was blij met deze verklaring. En een mens blijkt dus alweer nooit te oud om te leren.
Die lange reis naar BH (bé aagá), zoals de Brazilianen de stad noemen, moest ik gisteren nog eens maken. Ik had gedacht dat ik meteen een voorlopig visum mee zou krijgen, maar zo werkt het niet. Ik werd weliswaar vriendelijk te woord gestaan, maar ik kreeg twee formulieren mee, één waarop ik weer allerlei gegevens moet invullen die ik al eerder prijsgaf en één waarop allerlei stukken waren aangestreept die ik moest komen overleggen. Omdat ik een registratienummer nodig heb om mijn verhuisvracht het land in te krijgen en dat nummer pas wordt afgegeven als ik een voorlopige verblijfsvergunning heb, heb ik er haast mee. Zo houdt Brazilië mij bezig en zo heb ik de laatste dagen nauwelijks in mijn hangmat gelegen. Maar de reis van vandaag was niet voor niets: ik heb nu nóg een volumineus stempel in mijn paspoort, ik heb een losse strook met mijn pasfoto en basisgegevens en binnenkort – zo is mij beloofd – krijg ik per post een echt identiteitsbewijs op creditkaartformaat. Ik voel me met de dag meer en meer Braziliaan.
Wat overigens even voor verwarring zorgde, was dat ik bij nationaliteit had ingevuld: holandês, en bij geboorteland: Paises Baixos (Lage Landen), zoals de officiële naam hier luidt. De Brazilinaen leggen niet meteen het gewenste verband en dat zorgde ervoor dat ik duidelijk dat verband moest uitleggen voordat de laatste hindernis werd genomen. Maar toen nam de ambtenaar dan ook afscheid met een ´abraço´, de Braziliaanse virtuele omhelzing.