Een week geleden bleef ik dichter bij huis en bezocht Santa Bárbara op ongeveer 65 km van Mariana. Alleen al de weg erheen is de moeite waard: die voert door een afwisselend glooiend en ruig bergland met mooie decors en uitzichten. Je rijdt langs Catas Altas, een echte stille parel in het land van de Serra do Caraça, een mooi bergmassief. Over een bezoek aan het Parque Nacional do Caraça, schreef ik al eerder op dit weblog.
Santa Bárbara bezocht ik nog niet eerder en ik was verrast door het interessante stadscentrum, met enkele echt bijzondere kerken en opnieuw casarões, historische huizen. Vlak naast de kerk staat een gebouw met een wat afwijkende architectuur dat vroeger de plaatselijke gevangenis herbergde. Dat is nog te zien aan de zwaar betraliede ramen op de begane grond. Het is vervallen, maar de restauratie is gestart en over een paar jaar is het een museum.

Van Santa Bárbara is het een kippensprong naar Barão de Cocais, alweer zo’n stadje dat duidelijke sporen draagt van de goudtijd, ook weer in de vorm van bijvoorbeeld een mooie barokke kerk. De stad is genoemd naar een baron, die het in Cocais, een stadje in de buurt, voor het zeggen had. Tussen Santa Bárbara en Barão de Cocais voert een mooie, groene weg naar de ingang van het natuurpark van Caraça.

Onderweg naar Prados viel een vers geasfalteerde kruising op met een bord dat verwees naar Santa Rita de Ouro Preto. Die naam was nieuw voor me en gisteren reed ik er naartoe, een rit van een kleine vijftig kilometer, waar je hier met gemak ruim een uur of zelfs anderhalf over kunt doen. In een gids had ik gelezen dat het een centrum is van de artesanato de pedra sabão, de zeepsteenkunstnijverheid. De producten daarvan kom je vooral in Ouro Preto tegen, onder andere op een beroemde markt. Volgens de gids worden dezelfde voorwerpen in Santa Rita aangeboden voor schappelijker prijzen.

Santa Rita op zichzelf is niet erg bijzonder, maar het ligt mooi op sterk glooiende hellingen met vindplaatsen van zeepsteen. En van de showrooms en winkeltjes waren er een paar open. Ik kwam terecht in een gebouwtje met een prachtige collectie producten in pedra sabão, van kleine schaaltjes tot een grote waterval (waarin het water met een aquariumpomp in beweging wordt gehouden). Vazen, schemerlampen, fotolijsten, schaak- en damborden, siereieren, bekers in vele soorten en maten, eierdopjes (niet als zodanig bedoeld, maar om er cachaça, de sterke drank uit suikerriet, uit te drinken), dienbladen, siervogels en -dolfijnen, het is er allemaal te vinden. En inderdaad: voor prijzen die heel sympathiek afsteken bij wat je er in Ouro Preto voor betaalt.

Door een tip van de verkoper in deze mooie winkel deed ik op de terugweg Itatiaia aan, een piepklein plaatsje met ook alweer een barokke kerk. Daar was het uitgesproken druk en gezellig. Op het kleine centrale plein overvolle terrassen. Weekendgasten uit het naburige Belo Horizonte; er stonden veel auto’s uit die plaats en bij een aantal huizen hing een bord of vlag die erop attendeerde dat het pand voor het weekend te huur is.

Met deze uitstapjes groeit geleidelijk aan mijn beeld van de streek. En rondrijdend denk ik menigmaal: als me eens iemand uit Nederland komt opzoeken, dan neem ik haar/hem mee hier naartoe.

Foto’s: geheel boven de gevel van een casarão in Prados. Vervolgens: uitzicht vanaf een restaurant in Catas Altas op de Serra do Caraça. Derde foto: twee grote brokken pedra sabão (zeepsteen) op het kerkplein van Santa Rita de Ouro Preto. Beneden: de aandoenlijke, tamelijk eenvoudige gevel van de barokke kerk in Itatiaia.