Vandaag is het 19 juli en daarmee is het precies een maand geleden dat ik Brazilië binnenkwam als nieuwe ingezetene. Mijn eerste vermaanddag hier! Maar ik zeg er meteen bij dat het lijkt alsof ik hier al tweemaal zo lang woon. Bijna alles voelt vertrouwd aan: de dagelijkse gang van de berg af naar het centrum en terug, soms wel drie- of viermaal op een dag, de bezoeken aan vriend Augusto, de boodschappen in de supermarkt en in de sacolão (een groenten- en fruithal), het gelummel in de hangmat, de gang naar het internetcafé en de vele gesprekken met Daniele die me meer en meer inwijdt in de geheimen van het leven in dit land.
Morgen word ik getrakteerd op een gratis concert van één van de eerste Braziliaanse zangeressen die mijn hart veroverde, al in 1995: Marina Lima. Zij treedt op in het kader van het Winterfestival en ik zie het maar als een cadeautje van de plaatselijke overheid aan de nieuwe inwoner. Van Marina Lima is de tekst ´eu não sei dançar´, ´ik kan niet dansen´, die me aansprak omdat ik het niet kunnen dansen als het misschien wel grootste gemis in mijn leven zie. Hoe die zin verder ging, kon ik op het gehoor niet ontcijferen, ook niet met behulp van mijn toenmalige lerares. Toen ik na jaren de tekst op papier zag, bleek ze te zingen: ´eu não sei dançar tão devagar para te acompanhar´, een beetje vrij vertaald: ´ik kan niet zó langzaam dansen dat ik je kan volgen´. Maar ´eu não sei dançar´ was al zó in mijn geheugen gegrift dat die mooie Braziliaanse zin vaak in mijn hoofd rondzingt.
Nog even een aanvulling op mijn vorige tekst, over de verjaardag van Mariana. De stad is nu 312 jaar oud. In 1696 werd zij gesticht en het was de eerste stedebouwkundig ontworpen stad in de deelstaat Minas Gerais, waarvan Mariana een aantal jaren ook de hoofdstad was. In het historische centrum is aan het stratenplan nog goed te zien dat de stad niet zomaar in het wilde weg is gegroeid, zoals veel andere historische steden. Om dat centrum heen lijkt Mariana wel vrij willekeurig te zijn uitgedijd. Alleen de nieuwste wijken, speciaal voor de armen gebouwd, zien er weer strak uit, maar niet met de bedoeling mooi over te komen.