Kort voordat ik naar Nederland kwam, ging ik op een zondagochtend op weg naar Tiradentes, het historische stadje waar ik al eerder over schreef. Ik had gehoord dat het per auto een rit van ongeveer tweeëneenhalf uur zou zijn. Ik had op de kaart gekeken en een redelijk korte en overzichtelijke route uitgestippeld. Als ik om half negen vertrok, zou ik vóór het eind van de ochtend ter plekke koffie kunnen drinken.
De tocht was mooi, laat ik dat meteen memoreren. Maar ik arriveerde pas om kwart over één in Tiradentes. De veelal keurig geasfalteerde wegen bleken ineens over te gaan in een stoffige zandweg die bovendien was bezaaid met kuilen, zodat ik er niet sneller vooruit kwam dan met een gangetje van vijftien tot hooguit twintig kilometer. Het zicht werd me af en toe kort benomen door de zandwolken die me tegemoet razende crossmotoren opjoegen.
Op ongeveer tweederde van dat traject was er een verharde weg naar rechts, maar toen ik hoopvol vroeg of ik daar moest afslaan, bleek ik nog eens een kilometer of zes, zeven als het karretje over de zandweg verder te moeten.
In Tiradentes bekeek ik aan de lunch de kaart nog eens goed en toen viel me ineens op dat de weg bij het dorp Casa Grande van kleur verschoot: het rood van de asfaltweg ging over in een roodbruin en bij de legenda stond het duidelijk: estrada de terra, zandweg! Ook een andere kaart had me uit de droom kunnen helpen. Sedert die ervaring kijk ik dus extra goed naar de wegen en bij de legenda, om te voorkomen dat ik weer pardoes in het zand beland.
Hier in de deelstaat Minas Gerais zijn de wegen in het algemeen van een voor Brasil heel goede kwaliteit. Maar dat neemt niet weg dat veel kleinere plaatsen uitsluitend via wegen met een zeer landelijk karakter zijn te bereiken. En bij zo’n tocht naar Tiradentes loont het al heel snel de moeite een wat langere omweg te nemen, als je daarmee estradas de terra kunt vermijden.
Gisteren bezocht ik per auto het Parque de Caraças, een prachtig en bergachtig natuurgebied even ten noorden van Mariana. Het is een populaire uitgaansplek, met in het hart een tweehonderd jaar oud complex van een kerk, een bibliotheek en een vroeger college. In dat laatste hebben nogal wat vroegere, bekende Braziliaanse politici hun middelbare opleiding genoten. Nu kun je er als toerist logeren en mooie wandelingen en bergtochten maken. Tegenover de gebouwen ligt een Calvário, een ruige heuvel met tanende begroeiing en met een groot aantal kruisen; zie de foto. De weg naar het oude complex toe is uitstekend geasfalteerd en wat opvalt is dat er langs de weg veel borden staan die de bezoeker manen tot respect voor de natuur en het milieu.