Deze paarden (cavalos in het Portugees) slijten hun dagen met het rondrijden van toeristen door het historische centrum van Tiradentes.
Ze zijn niet te benijden als je ziet over wat voor hobbelige keien ze hun hoeven moeten zien te verplaatsen. Gelukkig kunnen ze van tijd tot tijd een rustpauze inlassen.
Zelf ga ik ook zo’n pauze inlassen. Vanaf vandaag laat ik niet meer elke dag iets van me zien. Ik ga terug naar een onregelmatiger ritme. Maar stilvallen doe ik niet.
In Belo Horizonte, hoofdstad van de deelstaat Minas Gerais, is een bij toeristen bekende wijk: Pampulha. De wijk is gebouwd rondom het meer met de naam Lago de Pampulha. Het was één van de eerste grote en spraakmakende projecten van architect Oscar Niemeyer, die later een grote rol zou spelen bij de ontwikkeling van Brasília, de huidige nationale hoofdstad. Niemeyer werd naar Belo Horizonte gehaald door Juscelino Kubitschek, de toenmalige burgemeester, die later als president van Brazilië de plannen doorzette om in het hart van het land een compleet nieuwe hoofdstad te ontwikkelen.
Deze foto met uitzicht op het meer is genomen vanuit de inmiddels beroemde kerk Igreja de São Francisco, ontworpen door Niemeyer.
In één van de grote chocoladeketens in Brazilië, de CacauShow, waren tot enige tijd geleden een soort grote bonbons te koop met de naam Holandesa. Het deed me niet aan een specifiek Nederlands chocoladeproduct denken. Vermoedelijk is het net zoiets als met het Engelse Dutch, dat wordt gebruikt in uitdrukkingen die ons nauwelijks iets zeggen. Hetzelfde is het geval met de Torta Holandesa, die in grote Braziliaanse steden is te krijgen. Carla Duclos, een Braziliaanse die al tien jaar in Nederland woont, vertelde dat ze in Amsterdam meteen naar die torta op zoek was gegaan, maar dat hij nergens was te vinden. Gelukkig ontdekte ze snel wat ze nu de echte Torta Holandesa vindt: appeltaart! Op haar eigen kook- en baksiteEntrepanelas (Tussen pannen) is te zien dat ze een prachtige en ongetwijfeld heerlijke appeltaart weet te bakken.
In het centrum van het Braziliaanse Ouro Preto loont het de moeite naar beneden te kijken. Niet alleen om te zien waar je je voetstappen moet zetten. Je ontdekt er de ene na de andere mooie stoeptegel. Als je er wat langer naar kijkt, zie je er misschien gezichten in.
Het zal vast niet als kunstwerk zijn bedoeld, maar deze stoeptegel in Ouro Preto, één van de historische steden in de Braziliaanse deelstaat Minas Gerais, zou van mij aan de wand van een museum mogen worden tentoongesteld. Interessant zijn die stippen. Ik vermoed dat ze zijn aangebracht om te voorkomen dat je tijdens een regenbui op de spekgladde steen onderuit zou gaan.
De putdeksel van een paar dagen geleden lag in een redelijk eigentijdse stoep in Mariana. Deze deksel fotografeerde ik in een stoep in hartje Ouro Preto, waar de omringende ‘tegels’ vermoedelijk ongeveer vierhonderd jaar oud zijn. Zo te zien is er een deel van een oude steen uit gehaald om plaats te maken voor de put en is het gat opgevuld met eigentijds beton. Toch een schilderachtige omgeving, vond ik.
Eindeloos lijken de stranden van Brazilië, en zeker in de Nordeste, het noord-oostelijke deel van het land. Dit strand ligt op maar enkele kilometers van het meest oostelijke punt van Brazilië. Het is één van de stranden in de gemeente Conde in de deelstaat Paraíba. Ook daar volgt het ene tropische strand op het andere.
Vrienden die vroeger in Utrecht woonden, hebben vlak bij dit strand een hotel annex restaurant met de mooie naam Recanto das Tulipas, Schuilplaats van de tulpen.
Deze boom staat aan het Lagoa da Pampulha in de grote stad Belo Horizonte, de hoofdstad van de Braziliaanse deelstaat Minas Gerais. Mijn aandacht werd aanvankelijk vooral getrokken door de vrolijk-gekleurde bloemen. Pas in tweede instantie zag ik dat er kennelijk blikseminslag was geweest waardoor een tak uit de boom was weggerukt.
Niet ver van Mariana, mijn woonplaats, ligt het piepkleine plaatsje Itatiaia. Het is zo’n dorp waar het eigenlijk alleen in het weekend druk is, omdat er dan allerlei grotestadsbewoners zich komen vermaken. Je ziet er op veel huizen dan ook de boodschap dat ze te huur zijn voor weekend of vakantie. Op de toegangsweg, een aftakking van de doorgaande weg van Ouro Preto naar Ouro Branco, staat deze barokke kerk. Vergeleken met veel andere godshuizen is het een heel eenvoudig gebouw. Desalniettemin wordt het, vermoedelijk bij processies en bruiloften, ‘in het zonnetje’ gezet, met de twee lelijke schijnwerpers boven het kruis. Het is hier nog heel gebruikelijk om je niet te storen aan zulke ontsierende elementen en aan vrijhangende elektriciteitskabels.
In Tiradentes kwam ik dit graf tegen. De hier begraven Marcelo Gomes werd zo te zien slechts veertig jaar oud. Maar zijn familieleden en vrienden schreven op de grafplaat: Alles wat goed is, duurt de tijd die nodig is om onvergetelijk te worden.
Klik op de foto om hem groter te zien.
Onze digitale revolutie heeft ook een nieuwe emancipatiegolf veroorzaakt, in die zin dat iedereen, ongeacht zijn kennis, ervaring, intelligentie, ieder ogenblik de hele wereld kan laten weten wat hij van alles vindt. Hofland, de Groene, 24-04-2012
Ze zijn niet te benijden als je ziet over wat voor hobbelige keien ze hun hoeven moeten zien te verplaatsen. Gelukkig kunnen ze van tijd tot tijd een rustpauze inlassen.
