Deze paarden (cavalos in het Portugees) slijten hun dagen met het rondrijden van toeristen door het historische centrum van Tiradentes.
Ze zijn niet te benijden als je ziet over wat voor hobbelige keien ze hun hoeven moeten zien te verplaatsen. Gelukkig kunnen ze van tijd tot tijd een rustpauze inlassen.
Zelf ga ik ook zo’n pauze inlassen. Vanaf vandaag laat ik niet meer elke dag iets van me zien. Ik ga terug naar een onregelmatiger ritme. Maar stilvallen doe ik niet.
Klik op de foto’s om ze groter te zien.
Eenentachtig jaar geleden woonden mijn ouders in Lathum, een gehucht aan de Gelderse IJssel, destijds behorend tot de gemeente Angerlo. Op 21 mei 1936 kwam ik daar ter wereld. Angerlo ging alweer jaren geleden op in de gemeente Zevenaar.
Ik maakte deze foto toen ik elf jaar geleden, op mijn zeventigste verjaardag, toevallig ook een zondag, mijn geboorteplaats opzocht als een hommage aan mijn ouders. Ik belde aan bij het huis waar ik was geboren, werd binnen genodigd en had een ontzettend warme ontmoeting met de toenmalige bewoners.
Op de foto is te zien dat het een wat grijze dag was, maar binnenin mij scheen volop de zon.
Klik op de foto om hem groter te zien.
Op mijn eerste wandeling naar het centrum van Milaan wachtte mij een koude douche. Ik liep in de richting van de beroemde Domkerk, in het Italiaans: Il Duomo. Toen ik die in het vizier moest krijgen, werd mijn oog meteen getroffen door een enorme reclame van het kledingmerk Diesel, die alle aandacht naar zich toe trok. De Duomo wordt gerestaureerd en dat kost vast veel geld. Het is misschien mooi dat het bedrijfsleven daaraan bijdraagt, maar zó opvallend en ontsierend, daarmee zou je als Dieseldirectie toch de ogen uit je hoofd schamen. Maar dat is vermoedelijk oudemannenpraat.
Overigens is de Duomo indrukwekkend mooi, van buiten en van binnen.
Klik op de foto en je krijgt hem groter te zien.
Op de site van de Volkskrant lees ik vandaag dat “handel in minderjarige voetballers verder aan banden” wordt gelegd. Binnenkort hebben voetbalclubs toestemming nodig om kinderen vanaf 10 jaar uit het buitenland “te transfereren”. Boven het bericht staat een foto waarop Frank de Boer van Ajax naar een jong voetballertje kijkt met een blik waarvan je niet zou wensen dat iemand er één van je kinderen of kleinkinderen mee bekijkt.
Ik begrijp dat de leeftijdsgrens naar beneden wordt bijgesteld. Want nu mogen kinderen onder de twaalf jaar nog wel zonder toestemming worden gekocht! Dit is naar mijn mening gewoon een vorm van mensenhandel. Kinderen zouden er tot hun volwassenheid tegen moeten worden beschermd. Eigenlijk vind ik dat elke vorm van mensenhandel voor wat nog steeds ‘sport’ wordt genoemd zou moeten worden verboden. Maar ja, deze wereld draait om handel, handel en mensenhandel. En dan zijn we verbaasd dat jongeren en zelfs kinderen opgroeien met een materialistische instelling en met de neiging elkaar als concurrenten te beschouwen.
Misschien dat deze in mijn ogen onmenselijke instelling sommigen ertoe brengt zich af te keren van en af te zetten tegen de verzakelijkte ‘cultuur’ die de westerse wereld beheerst.
Enige tijd geleden schreef ik hier dat ik was opgehouden naar voetbal op TV te kijken. Daar heb ik nu een reden te meer voor. En de rest van de sport kan me nu ook gestolen worden.
Ach, allemaal oudemannenpraat, ik weet het.
Hier in Brasil kan het niet anders of je komt veel, vooral jonge, mensen tegen met een T-shirt met Engelse teksten. De kans is niet gering dat, zeker buiten de heel grote steden, de drager niet weet wat voor boodschap zijn shirt uitdraagt. T-shirts worden vaak gekocht omdat de afbeelding, de letters of de kleuren aanspreken. Maar laatst kreeg ik sterk de indruk dat de drager van een shirt wel degelijk wist wat er op zijn borst stond. In de metro in Belo Horizonte, de hoofdstad van deelstaat Minas Gerais, las ik de tekst: Don’t grow up. It’s a trap! Ik kon me er iets bij voorstellen. De drager van het shirt leek me in de tweede helft van de twintig en hij keek zorgelijk uit zijn ogen; ervaringsdeskundige? Ouder en wijzer aan het worden?
Maar ja, wie of wat moet je geloven? In Vrij Nederland zei de filosofe Susan Neiman recent: “Het streven naar volwassenheid als ideaal moet hoognodig in de plaats komen van het bijgeloof dat de jeugd de ‘beste tijd van je leven’ zou zijn”. Meent ze dat echt of zou het een manier zijn om te verbloemen dat ze zelf het ouder worden eigenlijk ook problematisch vindt? Wat is nu echt de ‘trap’, vraag ik me af, ouder en twijfelachtiger geworden.
Op het Wereldkampioenschap voetbal 2014, dat zich voor mij dicht bij huis, maar gelukkig toch nog op veilige afstand afspeelde, heb ik besloten afscheid te nemen van het voetbal. Niet zozeer omdat het me een hoop tijd scheelt als ik tijdens al die wedstrijden iets anders kan gaan doen in plaats van voor de TV te gaan zitten. Nee, ik kreeg er gewoon schoon genoeg van te zien wat voor grofheden die voetballers zichzelf permitteren en het kwalijke voorbeeld dat ze daarmee aan de supporters geven. Was het in de finale dat de Duitse keeper een speler van de tegenpartij bijna op een doodschop trakteerde? Ik wist niet wat ik zag. En wat me vooral is bijgebleven dat van het groepje met wie ik naar die wedstrijd keek niemand zich eraan leek te storen. Degene met wie ik het erover had, volstond met de reactie dat hij het ook niet apprecieerde, maar dat het er tegenwoordig bij hoort.
Ik moest denken aan wat de secretaris van de vredesorganisatie Pax Christi omstreeks 1970 in een interview opmerkte over het geweld in de samenleving. Hij waarschuwde dat met de toen in zwang komende acceptatie (die nog in de verte niet was te vergelijken met het niveau waarop we nu zijn aangeland) de drempel steeds verder zou worden verlaagd en dat het publiek (niet alleen op de sportvelden) steeds iets meer geweld nodig zou hebben om er de gewenste bevrediging in te vinden. Hij had nog helemaal geen weet van de computerspelen en de TV-films, waarin steeds meer geweld de juistheid van zijn waarschuwing bevestigt.
Ook toen al waren de mensen, ook de politici, die hij erover aansprak meestal niet echt in zijn boodschap geïnteresseerd. Ze haalden hun schouders op. Met het gevolg dat we nu lezen dat scheidsrechters toegeven dat ze geweld hadden goedgekeurd dat eigenlijk een rode kaart had verdiend. “Ach”, zeggen degenen die het ‘spel’ belangrijker vinden dan het effect op vooral jongeren, “je moet als scheidsrechter het spel aanvoelen.” Waarmee ze dan dus bedoelen dat je steeds meer door de vingers moet zien.
Ik houd mijn hart vast voor voetballers zoals mijn twaalfjarige kleinzoon met Braziliaans bloed die fanatiek voetbalt en ervan droomt dat hij ooit bij Real Madrid kan spelen. Dat heeft niet met geld te maken, want hij droomde er al van voordat ik vanochtend las: “De Argentijnse international Javier Mascherano heeft gisteren bij Barcelona een nieuw contract ondertekend, dat hem tot medio 2018 aan de Spaanse club bindt. In de verbintenis is zijn transfersom vastgelegd op 100 miljoen euro.” Ik wreef mijn ogen uit: honderd miljoen euro, honderd miljoen, 100.000.000? De wereld lijkt helemaal dol gedraaid.
Maar ach, dit is allemaal oudemannenpraat, ik weet het.
Onze digitale revolutie heeft ook een nieuwe emancipatiegolf veroorzaakt, in die zin dat iedereen, ongeacht zijn kennis, ervaring, intelligentie, ieder ogenblik de hele wereld kan laten weten wat hij van alles vindt. Hofland, de Groene, 24-04-2012
