Het was in de oorlogstijd, ik vermoed 1943 of 1944. Meester Oosterling, onze onderwijzer op de Gustav Hoefferschool, gaf opdracht de volgende dag een fruit- of aardappelschilmesje mee te nemen. Die dag wachtte een verrassing: we kregen allemaal een sinaasappel. Die hadden we voor het laatst een jaar of drie, vier geleden gezien en voor sommigen zal de aanblik misschien wel onbekend zijn geweest. Ik vermoed dat het een actie van het internationale Rode Kruis was, om gebrek aan vitamine C te voorkomen. Vanwege de kleur waren het appeltjes van oranje, maar zo mochten ze zeker niet worden genoemd. En de kans was groot dat ze uit het door Franco dictatoriaal geregeerde Spanje kwamen.
We leerden dat als je de schil er in vier gelijke stukken af wist te snijden je scheepjes overhield. Zo ontstonden er op de schoolbanken kleine zilvervloten. In mijn herinnering is het maar eenmaal voorgekomen.
gezond ;en creatief…
en jaren later werd het mij thuis ook voorgedaan 🙂
Ben door mijn moeder betrapt toen ik in de klas van mijn vader (aan welk liedje moet ik nu toch denken? O,ja, dat bekende tuinpad van mijn vader..), waar de sinaasappels werden klaargezet, de ene na de ander sinaasappel “aanviel”. Mijn moeder heeft al die jaren, dat ik haar nog kende, verteld dat ik daarbij een gruwelijk zuur gezicht zette. Sindsdien heb ik ook tot op de dag van vandaag dat zure gevoel bij sinaasappels. Een teveel aan oorlogsherinneringen!
Jij herinnert je het nog goed, Joost. Weet jij dan ook in welke jaar het was en of het zich meer dan eens heeft afgespeeld?
Ik heb op internet gezocht, maar kon nergens een verwijzing vinden.
Volgens mij waren we al bevrijd in het Zuiden en ik kan me geen Engelse trucks meer op de speelplaats herinneren. Het gebeurde toen vaker..want ik weet nog dat mijn moeder zei, dat ik dat niet meer mocht doen, omdat die sinaasappels voor alle kinderen waren. 1945? Mijn herinneringen op gevoel en smaak zijn sterker dan herinnering in jaartallen…En die sinaasappels waren inderdaad hartstikke groen!