Het was in de late avond van 28 februari 1962 toen mijn dochter Marina haar komst aankondigde. Omdat we klein behuisd waren op een zolder aan het Haagse Leeuwerikplein zou de bevalling plaatsvinden in de Emmakliniek in Scheveningen. We gingen er schielijk naar toe en de aanstaande moeder werd door een arts onderzocht. “Het komt wel, was de boodschap, maar pas morgen. Gaat u maar rustig naar huis.” Omdat ik er absoluut bij wilde zijn, zei ik: ik ga hier wel een dutje doen op een stoel. Maar hoe ik ook tegenspartelde, ik werd naar huis gestuurd met de boodschap: het duurt minstens nog een uur of zes.
Daar ging ik, aan het begin van de nacht, door een doodstil en donker Scheveningen. Er reed geen bus meer en ik had geen geld voor een taxi. Lopen naar huis, onderweg al overdenkend wat er allemaal moest gebeuren. Thuis aangekomen haalde ik mijn fiets uit de stalling, om meteen in het zadel te kunnen springen. Op de zolderetage een donker kamertje in gereedheid gebracht om foto’s voor de geboortekaartjes te kunnen afdrukken. Toen gauw naar bed.
Ik had het gevoel dat ik nauwelijks sliep toen de telefoon hol en luid klonk in de gang beneden. “De Emma kliniek. Uw vrouw gaat bevallen. Kunt u snel hier zijn?” Ik geloof dat het twee uur na mijn thuiskomst was.
Gauw in de kleren en op de fiets. Aangebeld bij de kliniek, een verpleegkundige deed open en zei: uw vrouw ligt op de eerste etage. De trap op, niemand om me de weg te wijzen. Ik hoorde gezucht uit een kamer komen waarvan de deur op een kier stond. Naar binnen, een vrouw alleen, kreunend. Ik: “hoe gaat het, schat?”. Er kwam een hoofd een beetje omhoog, maar niet met een bekend gezicht. “Ik denk dat u hiernaast moet zijn.”
En inderdaad, in de kamer ernaast had mijn dochter haar komst aangekondigd, er was al een pluk donker haar te zien. Gelukkig was ik op tijd om de geboorte helemaal mee te maken.