In Sittard werden we in september 1944 bevrijd door de Amerikanen. Ik herinner me dat mijn vader me op een ochtend uit mijn bed trommelde en zei: kijk eens naar buiten. Op het grote grasveld met de magnoliaboom vóór ons huis zag ik een soort kakikleurige slakkenhuizen of mummies in het gras liggen. Het bleken Amerikaanse soldaten te zijn die ’s nachts waren gearriveerd en in hun slaapzakken een uiltje knapten. Mijn vader leerde me mijn eerste Engels: Good morning, do you want a cup of coffee? Ik herhaalde het zinnetje een keer of vijf, zette een paar stappen in de richting van de mummies, keerde nog een keer terug om de vraag opnieuw te herhalen en ging vervolgens echt op de Amerikanen af. Ze lachten me toe, bodem me kauwgom aan, die ik nog nooit had gezien. En ik begreep dat ze wel koffie lustten.
In de school naast ons huis werd later een Restcentre ingericht, waar afgepeigerde en bevuilde soldaten van het front een paar dagen kwamen uitrusten. Op de bovenetage van ons huis waren kamers gevorderd voor de huisvesting van de staf. We werden al snel dikke maatjes met vooral een sergeant die de baas van de keuken bleek te zijn. We keken met grote ogen toe hoe er enorme stapels pannenkoeken werden gebakken. De militairen namen er één, doopten die in een gamel met suikerwater en aten ’m op alsof het een haring was. We zagen voor het eerst maïs, waarvan de Amerikanen grote blikken meebrachten.
Als de lunch voorbij was, kwam de sergeant naar de achterdeur van ons huis en riep: Pots and pans! Dat was het signaal waarop we met een stel pannen naar de keuken in de school renden, om met het resterende eten terug te keren. Mijn ouders belden kennissen om mee te komen delen. Zo genoot menigeen van tijd tot tijd van een Amerikaanse warme lunch, ook de directeur van een bankfiliaal en zijn vrouw. Tot mijn ouders hoorden dat dat echtpaar het eten niet goed genoeg voor zichzelf vond en er een varken mee vetmestte; vanaf dat moment rammelden de pots and pans niet meer voor hen.
Weer een mooie, Constant!
Ik ben van kort na de oorlog en heb me al vaak zitten realiseren dat de oorlog desondanks een grote rol speelde. Onze oorlogsspelletjes waren er op gebaseerd en ik las boeken als ‘Hollandse jongens in de Duitse tijd’ van Aart Romijn en ‘Reis door de nacht’ van Anne de Vries.
Nu realiseer ik me dat die oorlog inmiddels voor de meesten heel ver weg is en dat die herinneringen aan het uitsterven zijn. Een normaal proces, maar interessant om te merken dat ik langzaam naar de marges van het collectieve bewustzijn schuif, omdat ik bij een steeds kleiner wordende minderheid ga horen.
Kortom: blijf je ‘memories’ schrijven!
Oorlog is de vader van alles; sociaal, politiek, technologie, wetenschap.
Vrij naar Herakleitos
Ook Herakleitos kon het dus mis hebben. Oorlog en oorlogszucht hebben wel aanleiding gegeven tot allerlei zaken op technologisch en wetenschappelijk gebied en tot sociale en politieke ontwikkelingen, maar oorlog was er niet de vader of verwekker van. Als er verwekkers waren, waren dat altijd mensen.
Nee hoor; daar zit je er naast oorlog is de Vader.Heeft te maken met het gegeven dat het appeleert aan groepen mensen en niet uitsluitend aan een individu.
Oorlog is en de motivatie, en de gelegenheid, en de financiering, en het doel voor grote groepen
Alleen mensen weet niet hoeveel er oorlogsgerelateerd is.
Internet, computer, speciale metalen, auto, transport, scheepvaart, luchtvaart, straalmotoren, kunststoffen , chemicalien, GPS, mobiele telefoon.
Zijn er veel meer.
B.v.: neem een houwitzer uit 1900.Als je die maakt van modern matereaal, kan het gewicht 60% omlaag.Als je de afvuurlading moderniseert,is het bereik groter; als je exploseve lading moderniseerd, is het effect groter, als je GPS systeem gebruikt als richtmiddel, kan je vuren tot 1,5 meter exact.
In de betrekking “oorlog” is het individu van geen belang.De groepen zijn van belang.
@ Van de Kletersteeg
Vriendelijk verzoek te stoppen met je reacties over de oorlog. Anders zal ik de deur voor je op slot moeten doen. Mijn verhaal ging niet over de oorlog als zodanig. Bovendien ben ik mordicus tegen welke oorlog dan ook en tegen alles wat oorlog ook maar enigszins dreigt te vergoelijken.
Een vriendelijk verzoek vergezeld met een bedreiging is een contradictie in termis.
Daarnaast; als je geen oorlogsgerelateerde reacties wilt, schrijf dan niet oorlogs gerelateerd.
Iedereen is tegen de oorlog in NL maar we voeren wel in 3 landen oorlog; beetje hypocriet.
Ik heb je een vriendelijk verzoek gedaan. En vervolgens gesteld dat als je daaraan niet wilt voldoen, ik de deur dichtdoe. Dat is geen contradictie, ook niet in terminis.
Je opmerking dat ik niet oorlogsgerelateerd moet schrijven als ik geen oorlogsgerelateerde reacties wil, slaat als een tang op een varken.
En als je wilt duidelijk maken dat je het overheidsbeleid hypocriet vindt, moet je daar niet mijn weblog voor misbruiken.
Discussie hierover gesloten.
Jouw opmerking; vriendelijk verzoek….deur dicht… is een schoolvoorbeeld van chantage gedrag.
De term ‘vriendelijk” is in contradictie met het dreigen van “deur dicht”.
Bevrijding heeft te maken met oorlog; is oorlogs gerelateerd.
Misschien niet in brazilie, waar nog al wat oudere NL ers zitten om bepaalde redenen, maar in NL houden we van vrijheid van meningsuiting; dat is de basis van het bestaan van OBA.
Wen er maar aan!
Ik schreef toch ‘discussie gesloten’? Je probeert toch weer je voet tussen de deur te zetten. Nu gaat de deur voor je op slot.
ik vond het verhaal mooi Constant, maar schrok van de reacties van éen persoon.
niet alle mensen die naar een ander land of werelddeel trekken doen dat om onder te duiken…