Eenentachtig jaar geleden woonden mijn ouders in Lathum, een gehucht aan de Gelderse IJssel, destijds behorend tot de gemeente Angerlo. Op 21 mei 1936 kwam ik daar ter wereld. Angerlo ging alweer jaren geleden op in de gemeente Zevenaar.
Ik maakte deze foto toen ik elf jaar geleden, op mijn zeventigste verjaardag, toevallig ook een zondag, mijn geboorteplaats opzocht als een hommage aan mijn ouders. Ik belde aan bij het huis waar ik was geboren, werd binnen genodigd en had een ontzettend warme ontmoeting met de toenmalige bewoners.
Op de foto is te zien dat het een wat grijze dag was, maar binnenin mij scheen volop de zon.
‘s Ochtends, bij het verversen van het fruit op onze voedertafel, kom ik altijd wel meeëters tegen, meestal mieren en bijen. Eén keer keek ik heel raar op, toen ik een mij onbekend insect op de restanten van een banaan ontwaardde. En toen ik wat beter keek, bleken het twee identieke insecten te zijn die bezig waren voor nageslacht te zorgen.
Bert Ernste laat op zijn hoogst interessante fotosite zien hoe belangrijk het is dat je tijdens stadswandelingen ook eens omhoog kijkt. Laat je dat na, dan ontgaat je veel interessants, bijvoorbeeld ook op de Utrechtse grachten.
Hier in Brazilië moet je daar niet te scheutig mee zijn, want stoepen zijn hier vaak zo hobbelig of vol kuilen dat je al je aandacht nodig hebt voor waar je je voeten neerzet.
Maar ook dan kom je vaak interessante dingen tegen. Ik herinner me dat een docent op een kunstacademie met zijn studenten de straat op was gegaan en hen afdrukken had laten maken van met inkt ingesmeerde deksels van allerlei putten. Zelf vallen me soms de kleinere putdeksels op van telefoon, elektriciteit, gas en waterleiding, zoals deze in Mariana MG.
Ze komen niet heel goed uit tegen de stenen op de achtergrond, dit stelletje sanhaçus de encontro amarelo, een van de mooiste variaties van de hier veel voorkomende sanhaçus. Encontro amarelo betekent: gele schouders. Wetenschappelijke naam: Tangara ornata, Nederlands: Goudschubtangare.
Rieten daken, ik vind ze vrijwel altijd mooi. Maar het edele van het werk van de rietdekkers zie je pas goed als je met je neus op het riet kunt staan. Dat was me gegund op een omloop in Langerak.
Deze boom staat aan het Lagoa da Pampulha in de grote stad Belo Horizonte, de hoofdstad van de Braziliaanse deelstaat Minas Gerais. Mijn aandacht werd aanvankelijk vooral getrokken door de vrolijk-gekleurde bloemen. Pas in tweede instantie zag ik dat er kennelijk blikseminslag was geweest waardoor een tak uit de boom was weggerukt.
Niet ver van Mariana, mijn woonplaats, ligt het piepkleine plaatsje Itatiaia. Het is zo’n dorp waar het eigenlijk alleen in het weekend druk is, omdat er dan allerlei grotestadsbewoners zich komen vermaken. Je ziet er op veel huizen dan ook de boodschap dat ze te huur zijn voor weekend of vakantie. Op de toegangsweg, een aftakking van de doorgaande weg van Ouro Preto naar Ouro Branco, staat deze barokke kerk. Vergeleken met veel andere godshuizen is het een heel eenvoudig gebouw. Desalniettemin wordt het, vermoedelijk bij processies en bruiloften, ‘in het zonnetje’ gezet, met de twee lelijke schijnwerpers boven het kruis. Het is hier nog heel gebruikelijk om je niet te storen aan zulke ontsierende elementen en aan vrijhangende elektriciteitskabels.
In Tiradentes kwam ik dit graf tegen. De hier begraven Marcelo Gomes werd zo te zien slechts veertig jaar oud. Maar zijn familieleden en vrienden schreven op de grafplaat: Alles wat goed is, duurt de tijd die nodig is om onvergetelijk te worden.
Een andere barokke kerk, de Nossa Senhora do Rosário, Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans, in het historische stadje Tiradentes, De kleine kerk heeft geen toren, maar links is wel een soort klokkenstoel te zien. Het is het oudste kerkje van Tiradentes. Het staat in het hart van het stadje, voor degenen die Tiradentes kennen: schuin tegenover de vroegere gevangenis, waar tegenwoordig het Museu de Sant’ana, het museum voor de heilige Anna, is gevestigd.
In de tijd dat hier in de deelstaat Minas Gerais veel goud en edelstenen werden gedolven werd een deel van de verworven rijkdom omgezet in vaak prachtige bouwwerken in barokke stijl.
Deze kerk staat in Padre Viegas, waar we eerder al een grotendeels glazen kapelletje zagen bij een alambique of cachaçastokerij. Padre Viegas, nu een distríto van Mariana, is maar een klein plaatsje. Desalniettemin heeft deze kerk forse afmetingen; vroeger was vrijwel elke inwoner hier rooms-katholiek.
Klik op de foto om hem geïsoleerd te zien.
Onze digitale revolutie heeft ook een nieuwe emancipatiegolf veroorzaakt, in die zin dat iedereen, ongeacht zijn kennis, ervaring, intelligentie, ieder ogenblik de hele wereld kan laten weten wat hij van alles vindt. Hofland, de Groene, 24-04-2012
