Morgen is het 20 april, de verjaardag van mijn vriend Peter Adriani. Wij leerden elkaar in Driebergen in de politiek kennen, verloren elkaar snel uit het oog en ontmoetten elkaar opnieuw in de redactie van het Tijdschrift voor Jeugdhulpverlening. Ons kantoor in Utrecht werd er grondig schoon gehouden door mevrouw Koopman, die ook op 20 april jarig was en die daarom in mijn geheugen zit vastgeknoopt aan Peter Adriani. Vandaar dat ik nu aan haar denk.

Mevrouw Koopman was in hart en nieren Utrechtse en Nederlandse. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand tevreden was met een warme maaltijd waar geen aardappels en vette jus deel van hadden uitgemaakt. Dat ik vegetariër was en liever rijst dan aardappels at, accepteerde ze alleen omdat we dikke vrienden waren.

Het was in de jaren dat zich geleidelijk een milieubewustzijn ontwikkelde, ook op ons kantoor. Maar mevrouw Koopman kon het allemaal gestolen worden. Ik herinner me van haar het overvloedig gebruik van bleekwater. We dronken thee uit een witte porseleinen pot en die had van binnen een gezonde bruine aanslag gekregen. Maar mevrouw Koopman had nog nooit gehoord dat de thee daardoor beter ging smaken; voor haar was het vuil dat ze te lijf moest gaan. Dus kwam ze ons een keer trots de hagelwitte theepot laten zien die ze een beurt met bleekwater had gegeven. Het duurde een poosje voordat we de thee weer met plezier dronken.

Voor de aardwormen in de achtertuin was er geen sprake meer van een poosje. Toen mevrouw Koopman het stoepje met bleekwater had geschrobd, was het onkruid weg, maar de wormen kwamen half-verteerd bovengronds. Wij verbleekten kennelijk zo sterk dat het bleekwater sedertdien minder gretig werd gebruikt.

In tegenstelling tot de wormen kan ik nog steeds met warmte terugdenken aan de vriendschap met mevrouw Koopman, waarvan akte op haar verjaardag.