Deze paarden (cavalos in het Portugees) slijten hun dagen met het rondrijden van toeristen door het historische centrum van Tiradentes.
Ze zijn niet te benijden als je ziet over wat voor hobbelige keien ze hun hoeven moeten zien te verplaatsen. Gelukkig kunnen ze van tijd tot tijd een rustpauze inlassen.
Zelf ga ik ook zo’n pauze inlassen. Vanaf vandaag laat ik niet meer elke dag iets van me zien. Ik ga terug naar een onregelmatiger ritme. Maar stilvallen doe ik niet.
In één van de grote chocoladeketens in Brazilië, de CacauShow, waren tot enige tijd geleden een soort grote bonbons te koop met de naam Holandesa. Het deed me niet aan een specifiek Nederlands chocoladeproduct denken. Vermoedelijk is het net zoiets als met het Engelse Dutch, dat wordt gebruikt in uitdrukkingen die ons nauwelijks iets zeggen. Hetzelfde is het geval met de Torta Holandesa, die in grote Braziliaanse steden is te krijgen. Carla Duclos, een Braziliaanse die al tien jaar in Nederland woont, vertelde dat ze in Amsterdam meteen naar die torta op zoek was gegaan, maar dat hij nergens was te vinden. Gelukkig ontdekte ze snel wat ze nu de echte Torta Holandesa vindt: appeltaart! Op haar eigen kook- en baksiteEntrepanelas (Tussen pannen) is te zien dat ze een prachtige en ongetwijfeld heerlijke appeltaart weet te bakken.
In het centrum van het Braziliaanse Ouro Preto loont het de moeite naar beneden te kijken. Niet alleen om te zien waar je je voetstappen moet zetten. Je ontdekt er de ene na de andere mooie stoeptegel. Als je er wat langer naar kijkt, zie je er misschien gezichten in.
Het zal vast niet als kunstwerk zijn bedoeld, maar deze stoeptegel in Ouro Preto, één van de historische steden in de Braziliaanse deelstaat Minas Gerais, zou van mij aan de wand van een museum mogen worden tentoongesteld. Interessant zijn die stippen. Ik vermoed dat ze zijn aangebracht om te voorkomen dat je tijdens een regenbui op de spekgladde steen onderuit zou gaan.
De putdeksel van een paar dagen geleden lag in een redelijk eigentijdse stoep in Mariana. Deze deksel fotografeerde ik in een stoep in hartje Ouro Preto, waar de omringende ‘tegels’ vermoedelijk ongeveer vierhonderd jaar oud zijn. Zo te zien is er een deel van een oude steen uit gehaald om plaats te maken voor de put en is het gat opgevuld met eigentijds beton. Toch een schilderachtige omgeving, vond ik.
Eindeloos lijken de stranden van Brazilië, en zeker in de Nordeste, het noord-oostelijke deel van het land. Dit strand ligt op maar enkele kilometers van het meest oostelijke punt van Brazilië. Het is één van de stranden in de gemeente Conde in de deelstaat Paraíba. Ook daar volgt het ene tropische strand op het andere.
Vrienden die vroeger in Utrecht woonden, hebben vlak bij dit strand een hotel annex restaurant met de mooie naam Recanto das Tulipas, Schuilplaats van de tulpen.
‘s Ochtends, bij het verversen van het fruit op onze voedertafel, kom ik altijd wel meeëters tegen, meestal mieren en bijen. Eén keer keek ik heel raar op, toen ik een mij onbekend insect op de restanten van een banaan ontwaardde. En toen ik wat beter keek, bleken het twee identieke insecten te zijn die bezig waren voor nageslacht te zorgen.
Half verscholen in een palmstruik wacht hier een jonge cambacica (suikerdiefje) tot de moeder brokjes banaan van onze voedertafel komt brengen. Volwassen cambacicas komen ook graag suikerwater drinken aan de bebedouros waar kolibries (beija-flores) vaste gasten zijn.
Al eerder maakten we kennis met het immens populaire aardewerk uit het Braziliaanse noord-oosten, de Nordeste. In een van de winkels in het kunst- en kunstnijverheidscentrum dat we hier gisteren leerden kennen, kwam ik deze collectie tegen.
Bovenin zien we, behalve bruidsparen en bruiloftsgasten, veel muzikanten. En in de rechter benedenhoek van de bovenverdieping een groep Retirantes, mensen die uit het gortdroge binnenland naar de stad waren gevlucht en bij het eerste bericht over regen schielijk terugkeren.
Op de benedenverdieping (bekijk de foto vooral groter door erop te klikken) zien we verschillende ambachten en in het midden een biechtvader met zijn biechteling.
In het hart van de stad Recife, hoofdstaat van de Braziliaanse deelstaat Pernambuco, staat een bijzonder gebouw. Vroeger diende het als gevangenis en het is dan ook voorzien van heel dikke muren en zware deuren. Toen ik er tijdens een van mijn eerste reizen in Brazilië kennis mee maakte, was het een centrum voor kunst en kunstnijverheid geworden. In een groot aantal cellen waren winkels te vinden.
Op de voorgrond twee enorme vergrotingen van een populair noord-oostelijk souvenir: modellen van een stier die een hoofdbestanddeel vormt van bumba-meu-boi, een grandioos feest dat eind juni wordt gevierd ter ere van São João, de Heilige Johannes. De normale uitvoeringen passen in je hand.
Klik op de foto om hem groter te zien.
Onze digitale revolutie heeft ook een nieuwe emancipatiegolf veroorzaakt, in die zin dat iedereen, ongeacht zijn kennis, ervaring, intelligentie, ieder ogenblik de hele wereld kan laten weten wat hij van alles vindt. Hofland, de Groene, 24-04-2012
Ze zijn niet te benijden als je ziet over wat voor hobbelige keien ze hun hoeven moeten zien te verplaatsen. Gelukkig kunnen ze van tijd tot tijd een rustpauze inlassen.
