In een gezin met acht kinderen was de afwas altijd een klus om flink tegenop te zien. Mijn ouders bepaalden na de avondmaaltijd wie de klus zouden klaren, waarna mijn vader zich met de krant terugtrok op het toilet en mijn moeder in een stoel bij de kachel ging zitten. Van de oudste kinderen moest er één dringend huiswerk maken, de ander naar het andere toilet en wie niet snel een smoes bij de hand hadden, waren de klos. In de keuken werden de drie rollen verdeeld: de afwas, het afdrogen en het opruimen. De afwas had het voordeel dat je het eerste weer klaar was, het opruimen was favoriet omdat je er pas later aan hoefde te beginnen en misschien kon je het tegen die tijd wel zijn vergeten.

Afdrogen dus, dat was aanpoten. Het aanrecht was klein en als je niet opschoot, kreeg je commentaar van de afwasser die de spullen niet kwijt kon. Op mijn ziekbed had ik als roodvonkpatiënt in mijn schetsblok een afwasmachine ontworpen, maar daarmee was ik de tijd tientallen jaren vooruit.

Er gloorde hoop toen ineens Lodalientje verscheen. Glazen literflessen (plastic bestond nog niet) met een wat zeepachtig middeltje waarvan je een scheutje in het afwas- of spoelwater deed. Dat had, als het goed was, tot effect dat het water van het serviesgoed in het afdruiprek droop. Ha, we hoeven niet meer af te drogen! Maar er bleken blauwige strepen op glazen en borden achter te blijven, zodat er toch nog wat viel af te drogen. Alleen de theedoeken raakten minder snel doorweekt.

Het spul kwam uit de Lodafabriek, waarvan ik me meen te herinneren dat hij in Breda stond, althans in West-Brabant. Het etiket leek te zijn ontworpen met de lineaal: recht- en driehoeken, als ik het me goed herinner. Het schort van Lodalientje die op het etiket stond af te wassen wees stijf naar achteren. De kleuren van het etiket: groen en rood, als mijn herinnering me niet bedriegt.