Niet ver van Mariana, mijn woonplaats, ligt het piepkleine plaatsje Itatiaia. Het is zo’n dorp waar het eigenlijk alleen in het weekend druk is, omdat er dan allerlei grotestadsbewoners zich komen vermaken. Je ziet er op veel huizen dan ook de boodschap dat ze te huur zijn voor weekend of vakantie. Op de toegangsweg, een aftakking van de doorgaande weg van Ouro Preto naar Ouro Branco, staat deze barokke kerk. Vergeleken met veel andere godshuizen is het een heel eenvoudig gebouw. Desalniettemin wordt het, vermoedelijk bij processies en bruiloften, ‘in het zonnetje’ gezet, met de twee lelijke schijnwerpers boven het kruis. Het is hier nog heel gebruikelijk om je niet te storen aan zulke ontsierende elementen en aan vrijhangende elektriciteitskabels.
Klik op de foto om hem groter te zien.
Na die foto van het afval nu één van de vele mooie kanten van Ouro Preto. Deze cidade histórica dankt zijn naam aan het goud dat er vroeger in overvloed werd gedolven, nu nog in hele kleine hoeveelheden. Ouro Preto betekent zwart goud. Niet dat het goud zelf zwart was, maar het werd hier gevonden in zwarte steen. In tegenstelling tot in het stadje Ouro Branco, zo’n zestig kilometer verderop. Daar zat het goud verstopt in lichtere steen; vandaar de naam ‘wit goud’. Voordat Ouro Preto de huidige naam kreeg, heette het Vila Rica, ‘rijk stadje’. Dat het rijk was, is ook nu nog goed te zien.
Klik op de foto om hem wat groter te zien.
Dan krijg je ook een goede indruk van de enorme hoogteverschillen. Toen ik bij mijn eerste bezoek aan Ouro Preto de kerk in de verte wilde gaan bezoeken, zag ik dat veel mensen hier de steile straten zig-zag ‘nemen’ om de helling een beetje in te tomen.
Onze digitale revolutie heeft ook een nieuwe emancipatiegolf veroorzaakt, in die zin dat iedereen, ongeacht zijn kennis, ervaring, intelligentie, ieder ogenblik de hele wereld kan laten weten wat hij van alles vindt. Hofland, de Groene, 24-04-2012