In de jaren na de Tweede Wereldoorlog verschenen er steeds meer auto’s uit de Verenigde Staten op de Europese wegen. De modellen werden almaar uitdagender en ze waren in toenemende mate voorzien van veel blikkerend chroom. Eén van de uitbundigheden waren de in formaat toenemende bumperhoorns, de glimmende versierselen op de verchroomde bumpers die aanvankelijk waren bedoeld om hoogteverschillen van bumpers op te vangen, maar die allengs meer leken bedoeld om te imponeren.
Ik herinner mij nog goed dat ik omstreeks 1950 met mijn iets jongere broer Sierk op een zonovergoten middag een wandeling door de Sittardse binnenstad maakte. Niet ver van de hoek van de Brandstraat en de Parklaan stond in de volle zon zo’n grote Amerikaanse slee geparkeerd met glimmend gepoetste bumperhoorns. Mijn broer kreeg ze in het vizier en zei: “Wat denk je: kan ik die auto aan de bumper van zijn plaats trekken?” Ik zei dat het gevaarte mij daarvoor te zwaar leek, maar Sierk wilde de daad bij het woord voegen. Hij greep de verchroomde hoorns beet en op dat moment zag ik achter de in de zon blikkerende voorruit een chauffeur zitten. Die drukte op de claxon en mijn broer plofte met zijn beide bips op het asfalt. Ik heb hem zelden zo verbluft zien kijken.
Zelf keek ik verbluft toen ik in die zelfde tijd plotseling een auto de hoek om zag komen met zo’n futuristische vormgeving dat ik even dacht dat ik droomde.
Het was een nieuwe Studebaker, de Champion, met een voorkant die sterk leek op een raket. Ik kwam hem bij mijn laatste bezoek aan Nederland tegen in het Louwman automuseum in Wassenaar. Als ik het me goed herinner was hij ontworpen door de zeer vooruitstrevende Amerikaanse vormgever, Raymond Loewy.
Een liefhebber toont op internet bovenstaande foto met een onderschrift dat wat mij betreft de spijker op de kop slaat: “één van de meest onvergetelijke auto’s”.
Het duurde daarna jaren voordat geleidelijk korte metten werden gemaakt met de pompeuze bumperhoorns en de onzinnige staartvinnen (zoals op de foto hierboven van de Dodge Royal Lancer uit 1959) met scherpe punten die slachtoffers bleken te kunnen maken. Maar toen hadden we ons al een aantal jaren kunnen vergapen aan de Amerikaanse overdaad in de industriële vormgeving.