Hier in Brasil kan het niet anders of je komt veel, vooral jonge, mensen tegen met een T-shirt met Engelse teksten. De kans is niet gering dat, zeker buiten de heel grote steden, de drager niet weet wat voor boodschap zijn shirt uitdraagt. T-shirts worden vaak gekocht omdat de afbeelding, de letters of de kleuren aanspreken. Maar laatst kreeg ik sterk de indruk dat de drager van een shirt wel degelijk wist wat er op zijn borst stond. In de metro in Belo Horizonte, de hoofdstad van deelstaat Minas Gerais, las ik de tekst: Don’t grow up. It’s a trap! Ik kon me er iets bij voorstellen. De drager van het shirt leek me in de tweede helft van de twintig en hij keek zorgelijk uit zijn ogen; ervaringsdeskundige? Ouder en wijzer aan het worden?
Maar ja, wie of wat moet je geloven? In Vrij Nederland zei de filosofe Susan Neiman recent: “Het streven naar volwassenheid als ideaal moet hoognodig in de plaats komen van het bijgeloof dat de jeugd de ‘beste tijd van je leven’ zou zijn”. Meent ze dat echt of zou het een manier zijn om te verbloemen dat ze zelf het ouder worden eigenlijk ook problematisch vindt? Wat is nu echt de ‘trap’, vraag ik me af, ouder en twijfelachtiger geworden.